Podczas poniedziałkowego (15 kwietnia) spotkania z wrocławskimi dziennikarzami dyrektorzy Teatru Modrzejewskiej w Legnicy Jacek Głomb oraz Dolnośląskiego Centrum Filmowego we Wrocławiu Jarosław Perduta zaprezentowali wspólny projekt „Modrzejewska w DCF” łączący teatr z kinem. W kwietniu, maju i czerwcu w DCF zostaną zorganizowane trzy bezpłatne pokazy kinowe telewizyjnych wersji spektakli legnickiego teatru. Projekcjom towarzyszyć będą spotkania z twórcami i aktorami Teatru Modrzejewskiej.

Spektakle Teatru Modrzejewskiej w Legnicy cieszą się od lat zainteresowaniem publiczności i uznaniem krytyki. Świadczą o tym nie tylko setki recenzji i dziesiątki nagród, ale także realizacje dla Teatru Telewizji.

Legnicka przygoda z telewizją, a zatem także z filmową techniką realizacji, w tym montażu przedstawień, zaczęła się w 1996 roku. Początek był skromny. „Pasję” wg Mieczysława Abramowicza, wyreżyserowaną rok wcześniej przez Jacka Głomba, nakręcono w legnickim Kościele Mariackim jedną kamerą, co możliwe było wyłącznie dzięki nieprzeciętnemu talentowi operatora wrocławskiej telewizji Wojciecha Raweckiego. I to właśnie w TVP Wrocław wyemitowano to przedstawienie.

Potem było już na większą skalę. Następnych osiem legnickich realizacji dla Teatru Telewizji mogli już oglądać telewidzowie w całym kraju. Były to kolejno: "Ballada o Zakaczawiu" (2002), Made in Poland” (2005), „Wschody i Zachody Miasta” (2005), „Kwiaty polskie”(2005), "Plac Wolności" (2007), „III Furie” (2012), „Orkiestra" (2013) oraz „Zabijanie Gomułki: (2018). Część z nich emitowano potem wielokrotnie w różnych kanałach TVP. Reżyserowali je: Waldemar Krzystek, Przemysław Wojcieszek, Lech Raczak, Marcin Liber oraz czterokrotnie Jacek Głomb.

Trzykrotnie legnickie przedstawienia transmitowano bezpośrednio z teatru  (live z udziałem publiczności). Tak było w przypadku spektakli:  „Made in Poland” z legnickiej Sceny na Piekarach, „III Furie” z festiwalowego studia TVP Katowice oraz „Zabijanie Gomułki” z dużej legnickiej Sceny Gadzickiego.

Dolnośląskie Centrum Filmowe, którego właścicielem jest Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego „Odra-Film”, to czterosalowe kino w samym centrum Wrocława (ul. Piłsudskiego 64a). Sale kinowe w DCF otrzymały nazwy kontynuujące tradycje dawnych wrocławskich kin („Polonia”, „Lalka”, Warszawa”, „Lwów”).

PROGRAM „Modrzejewska w DCF”

• 29 kwietnia: Maciej Kowalewski, Krzysztof Kopka, Jacek Głomb „Ballada o Zakaczawiu”

Scenariusz TV i reżyseria: Waldemar Krzystek, zdjęcia: Tomasz Dobrowolski, scenografia: Małgorzata Bulanda, muzyka: Bartek Straburzyński. Obsada: Przemysław Bluszcz, Janusz Chabior, Paweł Wolak, Katarzyna Dworak, Joanna Gonschorek, Grzegorz Wojdon, Bogdan Grzeszczak, Dariusz Maj, Małgorzata Urbańska, Sergiej Motenko, Aleksandra Maj, Hanna Kochańska, Marek Sitarski, Anita Poddębniak, Tadeusz Ratuszniak, Maciej Kowalewski, Rafał Nowicki, Gabriela Fabian, Marcin Sztabiński, Tomasz Kot, Marcin Krawczyk, Lech Wołczyk, Tomasz Sobczak, Eryk Lubos, Michał Taran. Prapremiera: 6 stycznia 2002, TVP 2, Studio Teatralne „Dwójki”.

Telewizyjna wersja legendarnego przedstawienia, które zdobyło liczne nagrody i rozsławiło legnicką scenę w całej Polsce. „Ballada o Zakaczawiu” to dowcipna, łotrzykowska opowieść o bandzie rzezimieszków, w czasach PRL trzęsących całą dzielnicą, ale też hymn na cześć marzeń, lojalności, wierności zasadom. Realizacja telewizyjna jest dziełem reżysera, który wywodzi się z Legnicy i dzięki temu lepiej niż ktokolwiek inny mógł wyczuć specyficzną atmosferę tej historii. Zarazem ambicją twórców było stworzenie spektaklu uniwersalnego, bo przecież wszędzie istnieją dzielnice biedy i występku, a miłość, zawód, gorycz, tęsknota to uczucia wspólne wszystkim ludziom na świecie. Za telewizyjną reżyserię spektaklu Waldemar Krzystek otrzymał Nagrodę Specjalną Jury na II Krajowym Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji „Dwa Teatry” – Sopot 2002. „Ballada o Zakaczawiu” pozostaje do dziś przedstawieniem, które zgromadziło przed ekranami najliczniejszą widownię w dziejach teatru telewizji.

• 27 maja: Sylwia Chutnik, Magda Fertacz, Małgorzata Sikorska-Miszczuk „III Furie – Polacy, nic się nie stało!” na podstawie „Dzidzi” Sylwii Chutnik oraz motywach „Egzekutora” Stefana Dąmbskiego.

Reżyseria i aranżacja przestrzeni: Marcin Liber, kostiumy: Grupa Mixer, Muzyka na żywo: Moja Adrenalina/Radio Error/ Semantik Punk, ruch sceniczny: Iwona Pasińska, projekt muralu inspirowanego Melancholią Jacka Malczewskiego: Tymek Jezierski, realizacja telewizyjna: Józef Kowalewski. Obsada: Katarzyna Dworak, Ewa Galusińska, Joanna Gonschorek, Małgorzata Urbańska, Bartosz Bulanda, Rafał Cieluch, Robert Gulaczyk, Mariusz Sikorski. Premiera 13 marca 2012, TVP Kultura.

„III Furie” to opowieść o współczesnej Polsce, tkwiącej korzeniami w wojennej traumie i ponadczasowej ciemnocie. Spektakl obala z mocą huraganu wszelkie możliwe narodowe tabu. Nic więc dziwnego, że przyjmowano go gorąco w całej Polsce, zdobywał nagrody na licznych festiwalach, ale wzbudzał także kontrowersje i wywoływał protesty.Przedstawienie podróżowało nie tylko po Polsce. Pokazano je także w słowackich Koszycach i Nitrze, w słoweńskim Mariborze oraz w argentyńskim Buenos Aires. Telewizyjna realizacja przedstawienia była transmisją na żywo z XIV Festiwalu Sztuki Reżyserskiej „Interpretacje” w Katowicach. Nagrane z użyciem dziewięciu kamer przedstawienie prezentowano potem m.in. na sopockim Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry”.

• 17 czerwca: Przemysław Wojcieszek „Made in Poland”

Reżyseria: Przemysław Wojcieszek, współpraca reżyserska: Katarzyna Majewska, realizacja telewizyjna: Józef Kowalewski, scenografia: Małgorzata Bulanda, muzyka: Bartek Straburzyński. Obsada: Eryk Lubos, Anita Poddębniak, Przemysław Bluszcz, Paweł Wolak, Joanna Gonschorek, Tomasz Radawiec, Justyna Pawlicka, Janusz Chabior, Małgorzata Urbańska, Bogdan Grzeszczak, Ewa Galusińska, Tadeusz Ratuszniak, Lech Wołczyk. Premiera 20 września 2005, TVP Kultura.

Telewizyjna wersja najgłośniejszego przedstawienia sezonu teatralnego 2004/2005 w Polsce, obsypanego największą liczbą prestiżowych nagród i superlatywów krytyki. Historia zbuntowanego wobec rzeczywistości młodzieńca Bogusia, o którego duszę spierają się ksiądz i nauczyciel – życiowy rozbitek. Pierwszy pokaz spektaklu na srebrnym ekranie był transmisją na żywo, która stanowiła część programu poświęconego Teatrowi Modrzejewskiej i jego działalności. Prezentacja okazała się tak udana, że wkrótce potem ją powtórzono, a 18 grudnia 2005 roku wyemitowało ją także Studio Teatralne Dwójki. W 2007 roku ta wersja spektaklu otrzymała Wielką Nagrodę Prix Visionica na Międzynarodowym Festiwalu Twórczości Telewizyjnej Prix Visionica 2007 we Wrocławiu.

Grzegorz Żurawiński