Przedstawienie zyskało bardzo dobre oceny krytyków, podoba się także publiczności. W sześciostopniowej skali Przekroju przyznano mu pięć gwiazdek, zaś twórców wyróżniono na festiwalach dramaturgii współczesnej R@PORT w Gdyni oraz „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu. Legnicki spektakl był też finalistą XV edycji Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2009).
Bohaterki legnickiej opowieści scenicznej wyruszają w podróż pociągiem. To jedna z tych sytuacji życiowych, w której obce sobie osoby zaczynają ze sobą rozmawiać. Czasami mówią prawdę, czasami zmyślają, by ją ukryć, albo przynajmniej lepiej wypaść w cudzych oczach.
Konduktorkę porzucił kochanek, dziennikarkę wylali z roboty, plastyczka marzy o lepszym życiu w Paryżu, nawiedzona jasnowidzka za wszelką cenę szuka kandydata na męża. Do tego bokserka z woli ojca, co pewnie myślał o synu, asystentka wojewody z nieślubnym dzieckiem i po dwóch aborcjach, wagonowa bufetowa i córka zmarłego wojewody z minionej epoki. Galeria postaci banalnie zwyczajnych, ale obciążonych przeszłością. Takich, co jeśli marzą, to jednocześnie wstydzą się swoich marzeń.
- Łukasz Drewniak, Przekrój: „Kamza z Andermanem to skuteczny duet kolejowy. Wszyscy główkują, ale tylko nieliczni potrafią zrobić z kolejowej metafory dzieło sztuki. Choćby Kamza”.
- Leszek Pułka, Dziennik: „Na początku bohaterki legnickich ”Fotografii” - pociągowych scenek Kamzy i Andermana - ruszały się jak lokomotywa w wierszu Tuwima - ospale. Olśniły dopiero wtedy, gdy zagarniając wyimaginowany przedział i bufet, stacyjkę i cmentarz, wtargnęły w samo życie. Te baby są z uroczej bajki”.
- Katarzyna Knychalska, Nowa Siła Krytyczna: „Cztery wózki wystarczają Kamzie do pokazania niemalże wszystkiego - są podróżnymi walizkami, ławkami w poczekalni, elementami przedziału, deskorolkami, sankami, a nawet grobem ojca jednej z bohaterek. Cały spektakl składa się z perfekcyjnie połączonych, zrytmizowanych etiud z wykorzystaniem tych właśnie przedmiotów”.
Podobnie jak pisarz w swoich „Fotografiach” Kamza ułożył opowieść z sytuacji banalnie powszednich, mało dramatycznych, zwyczajnych, czasami absurdalnych. Tragikomicznych, gdy ludzka komedia zamienia się w dramat.
„Spektakl grany jest brawurowo, zarówno przez aktorki, jak i aktorów. Nawet męskie postaci przedstawienia (w założeniu epizodyczne) wnoszą do przedstawienia potężną dozę dynamiki i humoru. Nic dziwnego, że publiczność reagowała bardzo żywo: chichocząc, głośno się śmiejąc, a nawet bijąc brawa w trakcie przedstawienia (to rzadkie)” – pisałem po premierowym przedstawieniu.
Grzegorz Żurawiński
Teatr Modrzejewskiej w Legnicy
Scena na Piekarach
FOTOGRAFIE
według Janusza Andermana
adaptacja i reżyseria: Paweł Kamza
scenografia: Izabela Kolka
ruch sceniczny: Anna Piotrowska
muzyka: Paweł Moszumański
premiera: 29 marca 2009 r.
Obsada: Zuza Motorniuk, Małgorzata Urbańska, Magda Biegańska, Ewa Galusińska, Gabriela Fabian, Katarzyna Dworak, Magda Skiba oraz Bartosz Bulanda i Robert Gulaczyk.
Przedstawienie w piątek 29 kwietnia o godz. 19.00 na Scenie na Piekarach (pawilon przy ul. Izerskiej); spektakle przedpołudniowe 27 i 28 kwietnia (środa i czwartek) o godz. 11.00.
bilet: 25 zł (ulgowy 15 zł)
rezerwacja telefoniczna 76-72-33-505 lub elektroniczna bilety©teatr.legnica.pl