„W Legnicy Teatr im. Heleny Modrzejewskiej stanowi współcześnie bez wątpienia najważniejszy obiekt kulturalny, który za taki uznawany jest nie tylko przez samych legniczan, ale także przez osoby z zewnątrz” – pisze Teresa Wilk w pracy „Rewitalizacja społeczna poprzez współczesną sztukę teatralną w ocenie reprezentantów (twórców i odbiorców) sztuki dramatycznej Legnicy, Nowej Huty i Wałbrzycha”. Publikacja ukazała się nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Specyfika działalności teatralnej, która w bardzo silny sposób odwołuje się do historii miejsc, w których jest prowadzona, społeczny kontekst działań artystycznych oraz silne zaangażowanie w proces ożywienia lokalnych zbiorowości to główny temat tej pracy. Nieprzypadkowo autorka za przykłady, które służą jej dla ilustracji tezy o prekursorskiej wyjątkowości działań teatralnych podejmowanych poza głównym nurtem aktywności scenicznej, wymienia teatry w Legnicy (wielokulturowej), Nowej Hucie (posocjalistycznej) i Wałbrzychu (pogórniczym).

Z legnickiego punktu widzenia interesująca jest analiza pomysłu na teatr społecznie zaangażowany penetrujący historię i mitologię miasta wielu kultur i wielu nacji. Stąd w pracy odniesienia do głośnych i ważnych dla teatru spektakli: „Ballada o Zakaczawiu”, „Made in Poland”, „Wschody i Zachody Miasta” i „Łemko”.

„Legnica, będąca przykładem  struktury wielokulturowej, za sprawą sztuki teatralnej próbuje, i to z powodzeniem, przyczynić się do rozwoju wartości i wykreowania aktywnych postaw pożądanych  w lokalnym środowisku” – pisze autorka. Czy ma dobrą intuicję i rację, to już zupełnie inna historia.

(żuraw)