Już za kilkanaście dni (19-22 stycznia) Legnica gościć będzie dyrektorów i reżyserów teatrów zaproszonych do udziału we wrześniowym I Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym „Miasto”, którego organizatorem jest legnicki Teatr Modrzejewskiej. Zaproszenia otrzymali: rosyjski Teatr.doc (Moskwa), gruzińska Piwnica Teatralna (Tbilisi), włoski Stalker Teatro (Turyn), amerykański Double Edge Theatre (Ashfield), amerykański Lit Moon Theatre Company (Santa Barbara) oraz polski Teatr Łaźnia Nowa (Kraków).

Styczniowa wizyta będzie miała charakter dokumentacyjny. Liderzy grup teatralnych zaproszonych do udziału w festiwalu oglądać będą obiekty na terenie Legnicy, by wybrać ten, w którym zrealizują swoje prapremierowe przedstawienia. Na liście propozycji aktualnie znajdują się: Kościół Mariacki, parkowy budynek dawnego Teatru Letniego, były osiedlowy pawilon handlowy znany jako Scena na Piekarach, obiekt po byłym Wojewódzkim Domu Kultury, poprzemysłowa hale fabryczne przy ul. Ściegiennego i przy ul Jagiellońskiej, a także obiekt po upadłych zakładach dziewiarskich „Hanka”. Lista nie jest pełna, organizatorzy liczą na mieszkańców Legnicy i ich nowe wskazania oraz podpowiedzi postindustrialnych (bądź innych, byle obszernych) obiektów, które mogłyby stać się miejscem teatralnych prezentacji. Na czas wizyty goście zamieszkają w hotelu „Kamieniczka” w samym centrum Legnicy, w odległości 200 metrów od położonego w Rynku budynku Teatru Modrzejewskiej. W sobotę 20 stycznia wieczorem obejrzą najnowszy legnicki spektakl, kostiumowego molierowskiego „Mizantropa” w reżyserii Anny Wieczur-Bluszcz. Założeniem Festiwalu jest, że wszystkie przygotowane przedstawienia będą absolutnie wyjątkowe, napisane specjalnie na tę okazję, a co więcej, wszystkie będą miały swoje światowe prapremiery właśnie w Legnicy. Późniejsza eksploatacja spektakli w krajach, z których przyjadą zaproszone zespoły artystyczne, będzie zatem naturalnym ciągiem dalszym projektu, którym chcemy „zarazić” świat teatralny. Międzynarodowej imprezie towarzyszyć będzie oprawa – koncerty muzyczne, działania happeningowe – tak, aby jak najbardziej włączyć miasto i jego społeczność w życie Festiwalu. Wyjątkowość projektu sprawia, że w jego realizację włączymy, poprzez patronat medialny, najważniejsze i najbardziej prestiżowe telewizje, gazety, radia i czasopisma w naszym kraju. *************************************************************************************** Teatry zaproszone do udziału w Festiwalu „Miasto”: Teatr.doc (Moskwa, Rosja) Najgłośniejszy bez wątpienia teatr rosyjski ostatniej pięciolatki. „Doc” – w jego nazwie znaczy – „dokumentalny”. Założony w 2002 roku przez grono dramaturgów średniego (Michaił Ugarow, Jelena Gremina, Jelena Isajewa) i najmłodszego pokolenia (Aleksander Rodionow, Aleksander Wartanow, Maksym Kuroczkin, Rusłan Malikow, Jekaterina Narshi) posługuje się często przejętą z londyńskiego Royal Court metodą verbatimu czyli „dosłownego” zapisu rzeczywistości. Niepoprawny politycznie, jako jedyny w Rosji sięga po tematy niewygodne politycznie – wojnę czeczeńską („Wrzesień.doc”), kulisy operacji terrorystycznych („Nord-Ost. Dzień czterdziesty pierwszy”), narastanie ksenofobii („Wojna Mołdawian o tekturowe pudełko”), manipulowanie opinią publiczną („Przytomny Pi-ar”), katastrofalną sytuacją w zakładach karnych („Zbrodnie namiętności”) i w służbie zdrowia ( „Dok.tor”). Latem 2006 roku wspólnie z wrocławską grupą Ad Spectatores przygotował pokaz warsztatowy nt. klisz i schematów we wzajemnym postrzeganiu się Polaków i Rosjan, prezentowany we Wrocławiu i w Moskwie. Teatr doc. pracuje w rozmaitych, nie tylko teatralnych przestrzeniach. Miejscami ich działalności były jak dotąd – Kolonia karno-wychowawcza o zaostrzonym rygorze nr 46, zakamarki Dworca Kazańskiego w Moskwie czy moskiewskie bazary. Piwnica Teatralna (Tbilisi, Gruzja) „Teatr Piwnica” istnieje od 1997 roku. Założony przez grono rówieśników – reżyserów, aktorów, dramaturgów, scenografów – stawiał sobie za cel zrewolucjonizowanie gruzińskiego teatru, przywrócenia mu dawnej roli barometru społecznych nastrojów, powiązania go z życiem niepodległej Gruzji. Zaangażowany, buntowniczy, niepokorny, eksperymentujący z różnymi estetykami teatralnymi i formami dramaturgii. Wokół teatru skupiło się grono najlepszych młodych dramaturgów gruzińskich: Łashar Bughadze, Basa Djanikashvili, Sandro Kakulia, Nino Basilia. Liderami zespołu są – Levan Tsouladze, Nana Janelidze, Guram Bregadze. Artyści z Piwnicy nie stronią od tematów drażliwych np. utwór Łashara Bughadze „Pierwszy Rosjanin”, dotyczący dziejów stosunków gruzińsko-rosyjskich spowodował zwołanie sesji parlamentu gruzińskiego, podczas której grupa posłów nacjonalistycznych zwróciła się do Patriarchy Gruzji o obłożenie Bughadze klątwa i wykluczenie z Cerkwi. Lit Moon Theatre Company (Santa Barbara, Kalifornia) Lit Moon Theatre Company powstał w Santa Barbara w roku 1991. Jest wspólnotą artystów, niezależnym laboratorium teatralnym, które oprócz eksperymentów estetycznych podejmuje również działania na rzecz integracji społeczności wielokulturowej. Począwszy od roku 1998 teatr organizuje Międzynarodowy Festiwal Teatralny. Lit Moon wiele podróżuje. Odwiedził Kanadę, Czechy, Bułgarię, wziął udział w edynburskim Fringe Festival, dwukrotnie – w 2004 i 2006 – uczestniczył w gdańskim Festiwalu Szekspirowskim. Krytyka zgodnie uznaje Lit Moon za jeden z najbardziej nowatorskich teatrów kalifornijskich. Twórcy teatru są laureatami wielu prestiżowych nagród. Założycielem oraz dyrektorem artystycznym Lit Moon Theatre Company jest John Blondell Od czasu założenia teatru wyreżyserował i wyprodukował 14 indywidualnych produkcji. M.in.: „Alicja w Krainie Czarów”, „Po drugiej stronie lustra”, „Peer Gynt”, „Pinokio”, „Mistrz i Małgorzata”, „Henryk V”, „Pamiętnik szaleńca”, „Wizje Aksentego Iwanowicza”, „Świętoszek”, „Hamlet”, Ryszard II”, „Burza”. Double Edge Theatre (Ashfield, USA) Double Edge Theatre powstał w 1982 roku. Reżyserem spektakli DET jest Stacy Klein, prowadzący teatr wraz z Carlosem Urioną, aktorem i producentem oraz Matthew Glassmanem, aktorem i dyrektorem naczelnym teatru. DET oprócz długiej zazwyczaj, laboratoryjnej pracy nad spektaklami i poszukiwań w dziedzinie nowych form interakcji z widownią prowadzi również w swojej siedzibie – „Farmie” w Ashfield – centrum sztuki, w którym oprócz warsztatów i staży teatralnych podejmuje się też liczne działania zmierzające do integracji społeczności wielokulturowych. Double Egde Theatre otrzymał wiele grantów m.in. z: NEA, z Fundacji Multi-Arts Production, Stowarzyszenia Prezenterów Sztuki Performatywnej, Arts International, ArtsLink, Fundacji the Trust for Mutual Understanding i innych. Stacy Klein otrzymała Nagrodę od Mass Cultural Council za artystyczną doskonałość i wraz z Justinem Handley`em są laureatami nagrody TCG/Doris Duke/Andrew Mellon New Generations Mentorship Grant. Teatr Double Edge otrzymał w 2006 roku Nagrodę Rene Castillo OTTO za doskonałość w realizacji teatru politycznego. Stalker Teatro (Turyn, Włochy) Grupa Artystyczna Stalker Teatro ukonstytuowała się w roku 1975, wraz z powstaniem ‘ Kolektywu Politycznego’ przy Akademii Sztuk pięknych w Turynie. Był to okres szczytowych napięć politycznych, które we Włoszech rozpoczęła rewolta studencka 1968 roku. Fakt ten pozostawił trwały ślad w działalności teatru, który charakteryzuje duże zaangażowanie polityczne oraz silne zakotwiczenie eksperymentów artystycznych w rzeczywistości społecznej. W 1976 roku artyści Stalkera współtworzyli pierwszy profesjonalny teatr offowy. W 1981 rozpoczęli działalność w największej włoskiej klinice psychiatrycznej w Grugliasco. W 1986 powstała Fundacja Stalker Teatro. Wychodzą chętnie poza budynek teatralny, nawiązują do doświadczeń sztuki performatywnej i teatru uczestnictwa. Teatro Stalker wypracował swój własny, łatwo rozpoznawalny styl. Stalker Teatro występował w całych Włoszech, a także Francji, Niemczech, Polsce i Wielkiej Brytanii. Stalker Teatro ma swoją siedzibę w Turynie, gdzie regularnie współpracują z Turyńskim Biennale Młodych Artystów (BIG), Muzeum Castello di Rivoli, z Urzędem Miasta (inicjatywa „Progetto Periferie”) i Cittadellarte – Fundacją Pistoletto (Biella). Każdego roku teatr organizuje międzynarodowy festiwal sztuk współczesnych – Differenti Sensazioni. Ostatnio współpracują z „Marstall” (Bawarskim Narodowym Teatrem w Monachium), Muzeum Sztuk Współczesnych w Warszawie oraz „Tramway” w Glasgow. Teatr Łaźnia Nowa (Nowa Huta, Polska) 4 500m² poprzemysłowej przestrzeni: labirynt hal oraz otaczające je sale i korytarze, na ścianach schematy elektryczne, podłogi z drewnianych klocków z betonowymi stanowiskami po maszynach. Dawne warsztaty szkolne, w których uczono zawodu młodych pracowników pobliskiego Kombinatu. Samo serce szarego, nowohuckiego blokowiska. Wokół krajobraz okien, mieszkań, klatek schodowych, chodnikowych płyt, trzepaków i śmietników. Nieopodal złom, nieużytki, boisko sportowe, zalew oraz szkoła, dużo zieleni. Trochę dalej krzyże kościołów, hipermarkety i Kombinat Mittal Steel. To właśnie w tym miejscu pracuje nowohucki Teatr Łaźnia Nowa. Razem z widzami wywołuje opiekuńczego ducha surowych hal. Spektakle, kawiarnia z dobrą kawą, festiwale, niezależne kino-studio KOMBINAT, debiutancka scena ∏, studio nagrań, „Lodołamacz - pismo ludzi walczących”. Tworzy miejsce wspólne – dla artystów i mieszkańców Nowej Huty, dla wszystkich, którzy wierzą w sens szczerego spotkania. Właściwą sceną teatru jest cała Nowa Huta. Stąd twórcy czerpią inspiracje, energię i wiarę w sensowność swojej pracy. Dyrektorem Teatru Łaźnia Nowa jest Bartosz Szydłowski, reżyser. Ostatnio zrealizował głośnego ”Edypa-tragedię nowohucką” na podstawie Sofoklesa. Szydłowski wcześniej był twórcą Teatru Łaźnia, położonego na jednej z najbardziej atmosferycznych dzielnic Krakowa – Kazimierzu. Teatr im. Heleny Modrzejewskiej (Legnica, Polska), organizator i uczestnik festiwalu Teatr Modrzejewskiej w Legnicy, którym od dwunastu lat kieruje Jacek Głomb, jest jedną z najbardziej uznanych scen w Polsce. Konsekwentnie realizuje się tu koncepcję wiązania działalności artystycznej z przestrzenią miasta. Owocem tej pracy są głośne spektakle: „Koriolan” (reż. J. Głomb, K. Kopka), uznany za najlepszy polski spektakl szekspirowski sezonu 1998/99, z sukcesem pokazywany na festiwalu Fringe w Edynburgu, obsypana nagrodami „Ballada o Zakaczawiu” (reż. J. Głomb) czy wielki hit dwóch ubiegłych sezonów, oklaskiwane w kraju i za granicą „Made in Poland” (reż. P. Wojcieszek). Legnicki teatr znany jest w Polsce ze wzbudzającej kontrowersje pasji społecznej, która każe jego twórcom opisywać na scenie aktualną sytuację Polski i jej obywateli, zadając przy tym niewygodne pytania. Nie zamykając się bynajmniej w formułce „teatru zaangażowanego”, proponuje on także poetyckie spektakle o uniwersalnej wymowie, a ostatnio cieszący się wielkim powodzeniem kabaret. Za każdym razem Teatr Modrzejewskiej stara się zaskoczyć widza tak formą, jak i treścią, choć jedna rzecz pozostaje bez zmian: wyborna gra legnickich aktorów.