Tylko dwukrotnie 14 i 15 marca legniccy miłośnicy muzyki i opery będą mieli wyjątkową okazję obejrzeć i wysłuchać jedno z największych arcydzieł Wolfganga Amadeusza Mozarta „Czarodziejski flet”. Na gościnne występy w Teatrze Modrzejewskiej przyjedzie zespół Filharmonii Sudeckiej w Wałbrzychu. Biletów zostało niewiele…

Arcydzieło Mozarta, wspaniała baśń muzyczna, zaprezentuje się w Legnicy w nowej szacie. Zamiast tradycyjnej, klasycznej wersji historii Tamina, Paminy i Papageno zobaczymy plastyczną ilustrację muzyki genialnego kompozytora. Właśnie na potrzeby tej inscenizacji nowego przekładu libretta Emanuela Schickanedera dokonała Anna Długołęcka, jednocześnie scenograf, kostiumolog i reżyser spektaklu.

Solistom scen operowych Warszawy, Poznania, Berlina i Wiednia towarzyszyć będzie Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Sudeckiej pod dyrekcją Dariusza Mikulskiego.


Projekt: Dolnośląska Opera Kameralna
Filharmonia Sudecka w Wałbrzychu
na scenie Teatru Modrzejewskiej w Legnicy

W.A. Mozart
Czarodziejski flet
reżyseria, scenografia, kostiumy: Anna Długołęcka
kierownik muzyczny: Dariusz Mikulski

piątek 14 i sobota 15 marca na dużej scenie o godz. 19.00
bilet: 30 zł (ulgowy 20 zł)
rezerwacja: tel. 076-72-33-505  elektroniczna: bilety©teatr.legnica.pl


Trochę historii

„Czarodziejski flet” - opera W.A. Mozarta - powstał w 1791 roku z inspiracji Emanuela Schickanedera. Obaj twórcy opery ściśle współpracowali ze sobą, co powodowało częste zmiany libretta. Prapremiera odbyła się 30 września 1791 roku w Theater auf dem Wien (teatrze Schickanedera) w Wiedniu. Polska premiera miała miejsce w Warszawie w 1793 roku.

Jest to zarówno cudownie naiwna baśń dla dzieci, jak i tajemnicza opowieść o walce dobra ze złem, która z czysto fantastycznej baśni przeradza się w opowieść kryjącą w sobie głębokie humanistyczne wartości i symbolikę wolnomularską (Mozart wraz z Schikanederem byli masonami i zasiadali w jednej loży). Genialny kompozytor zastosował w niej najróżniejsze środki muzyczne: ludową piosenkę, wirtuozerię wokalną, arie, wzniosłe chóry itp., wprowadził też partie dialogowe. „Czarodziejski flet” jest jedną z najwspanialszych oper, którą Mozart zapisał pospiesznie na marginesie swojego poważnego i ostatniego dzieła, czyli "Requiem".

Opera Mozarta zainspirowała Ingmara Bergmana do nakręcenia własnej (1975) filmowej wersji działa, która była połączeniem komedii i romansu z musicalem i fantasy.


Libretto (klasycznie)

W swojej klasycznej wersji opera w dwóch aktach. Akcja rozgrywa się w państwie Królowej Nocy i w świątyni Słońca.

Akt I
Książę Tamino wchodzi przypadkiem na terytorium państwa Królowej Nocy. Spotyka tam pokrytą piórami postać nadwornego ptasznika, Papageno, a trzy damy pokazują mu portret córki Królowej Nocy, Paminy. Sama władczyni prosi go o uwolnienie księżniczki, rzekomo więzionej przez złego czarodzieja Sarastra. W nagrodę obiecuje mu jej rękę.

Książę wyraża zgodę. Otrzymuje czarodziejski flet – ochronę przed niebezpieczeństwami. Jako towarzysza dostaje Papagena, zaopatrzonego w cudowne dzwonki. Mają oni podążać za trzema chłopcami. Po wyczerpującej wędrówce docierają w końcu do świątyni boga Słońca – Ozyrysa. Tu znajduje się Pamina, której strzeże Murzyn Monostatos. Sprytnemu Papageno udaje się dostać do świątyni i i uprowadzić księżniczkę. Natomiast Tamino spotyka sędziwego kapłana, który oznajmia mu, że będzie mógł wejść do świątyni tylko wtedy, gdy wprowadzi go do niej przyjazna dłoń.

Książę postanawia czekać na dalszy rozwój wypadków w pobliskim gaju, gdzie ku jego radości pojawia się Pamina z Papagenem. Za nimi wbiega ścigający ich Monostatos; zostaje on zmuszony dzwonkami Papageno do nieustannego tańca. W końcu przybywa też Sarastro – nie zły czarodziej, jak go przedstawiła Królowa Nocy, ale dobrotliwy, chociaż potężny, arcykapłan świątyni Słońca, która jest zarazem przybytkiem wiedzy i poznania. Oświadcza on Taminowi, że aby zdobyć Paminę, będzie musiał przejść szereg ciężkich prób.

Akt II
Bohaterowie dowiadują się, że bogowie przeznaczyli Paminę na żonę Tamina. Książę musi jednak spełnić pewne warunki, żeby móc dostąpić z jej ręki zaszczytu wtajemniczenia i zasiąść w gronie wybranych w świątyni wiedzy. Tamino postanawia poddać się próbom. Papageno także się na to decyduje, zachwycony widokiem bliźniaczo do niego podobnej Papageny, którą w ten sposób będzie mógł zdobyć.

Tymczasem przed Paminą pojawia się Królowa Nocy, rzeczywista przedstawicielka złych potęg. Nakazuje księżniczce zabić Sarastra i odebrać mu tajemniczy znak “siedmiokrotnego kręgu słońca”. Po zwycięsko przebytej próbie milczenia Tamino i Pamina przechodzą sprawdzian wiecznej rozłąki. Pamina, przekonana o obojętności ukochanego, chce już zabić się otrzymanym od matki sztyletem, ale ratują ją trzej chłopcy towarzyszący Taminowi.

Teraz następuje przejście dwojga młodych przez bramę strachu, którą przekraczają chronieni dźwiękami czarodziejskiego fletu. Po próbie ognia i wody, droga do świątyni poznania stoi już przed nimi otworem. Królowa Nocy zostaje pokonana.